[vc_row margin_top=”0″ margin_bottom=”0″ full_width=”” padding_left=”0″ padding_right=”0″ animation=”” type=”” bg_color=”” bg_position=”top” bg_repeat=”no-repeat” bg_cover=”false” bg_attachment=”false” padding_top=”0″ padding_bottom=”0″ enable_parallax=”” parallax_speed=”0.1″ bg_video_src_mp4=”” bg_video_src_ogv=”” bg_video_src_webm=””][vc_column width=”1/2″ animation=””][vc_single_image image=”2562″ alignment=”” style=”” border_color=”grey” img_link_large=”yes” img_link_target=”_self” css_animation=””][vc_column_text css_animation=””]Danielle Kwaaitaal[/vc_column_text][/vc_column][vc_column width=”1/2″ animation=””][vc_column_text css_animation=””]Met Maria, Jan en Liny naar FotoFestival Naarden geweest. Het FotoFestival had dit jaar als thema: Water
De nadruk ligt het op verhalende fotografie en minder op puur documentaire fotografie, waarbij de wisselwerking tussen die twee juist weer een extra dimensie geeft. Het gaat mij te ver om alle fotografen in deze blog te memoreren. Voor een aantal maak ik een uitzondering:
Danielle Kwaaitaal: Après nous le Déluge. relatie tussen fotografie en schilderkunst een belangrijk uitgangspunt.
.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row margin_top=”0″ margin_bottom=”0″ full_width=”” padding_left=”0″ padding_right=”0″ animation=”” type=”” bg_color=”” bg_position=”top” bg_repeat=”no-repeat” bg_cover=”false” bg_attachment=”false” padding_top=”0″ padding_bottom=”0″ enable_parallax=”” parallax_speed=”0.1″ bg_video_src_mp4=”” bg_video_src_ogv=”” bg_video_src_webm=”” el_id=””][vc_column width=”1/2″ animation=””][vc_single_image image=”2563″ alignment=”” style=”” border_color=”grey” img_link_large=”yes” img_link_target=”_self” css_animation=””][vc_column_text css_animation=””]Dindi van der Hoek[/vc_column_text][/vc_column][vc_column width=”1/2″ animation=””][vc_column_text css_animation=””]Dindi van der Hoek Waterreflecties brengen spontaniteit en toeval in haar werk, maar ook surrealisme en vervreemding van de werkelijkheid.
.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row margin_top=”0″ margin_bottom=”0″ full_width=”” padding_left=”0″ padding_right=”0″ animation=”” type=”” bg_color=”” bg_position=”top” bg_repeat=”no-repeat” bg_cover=”false” bg_attachment=”false” padding_top=”0″ padding_bottom=”0″ enable_parallax=”” parallax_speed=”0.1″ bg_video_src_mp4=”” bg_video_src_ogv=”” bg_video_src_webm=”” el_id=””][vc_column width=”1/2″ animation=””][vc_single_image image=”2564″ border_color=”grey” img_link_large=”yes” img_link_target=”_self”][vc_column_text css_animation=””]Kadir van Lohuizen[/vc_column_text][/vc_column][vc_column width=”1/2″ animation=””][vc_column_text css_animation=””]Kadir van Lohuizen, Where will they go?
Voor dit project heeft hij een aantal jaren over de hele wereld gereisd en vastgelegd wat de consequenties zijn van de zeespiegelstijging. Hij bezocht o.a. de San Blas-eilanden (Panama), waarvan een deel nu wordt geëvacueerd vanwege de stijging van de zeespiegel. De Fiji eilanden maar ook Bangladesh, waar overstromingen een jaarlijkse realiteit zijn, maakte hij foto’s. In zijn multimediaproject toont hij de kijker dat ons een stroom klimaatvluchtelingen te wachten staat. Stakkers hunhis en land verlaten vanwege de zeespiegelstijging, hedendaagse beelden die onbewust verwijzen naar de watersnoodramp van 1953 in Zeeland. Indrukwekkend![/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]